Odnowiciel

„Oto ja, weź mnie: czyń ze mną, co chcesz, daj, abym był w Twoich rękach odpowiednim narzędziem, byle tylko rosła chwała Twoja, rozszerzało się Twoje królestwo, pełniła się Twoja wola” – słowa, które zapisał w swoim dzienniku bł. Jerzy wypełniły się w całości w jego życiu. Nie mógł przypuszczać, że Bóg posłuży się jego osobą do odnowienia marianów.

 

Bł. Jerzy Matulaitis – Matulewicz przyszedł na świat 13 kwietnia 1871 r. w Lugine koło Mariampola, na Suwalszczyźnie, jako ósme dziecko w rodzinie. Wcześnie straciwszy ojca i matkę pozostawał pod opieką starszego brata. Pomimo słabego zdrowia, czynił ogromne postępy w nauce. Od dzieciństwa miał pragnienie pójścia za Chrystusem drogą kapłaństwa.

 

Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach, następnie uczył się w seminarium warszawskim i w Akademii Duchownej w Petersburgu. W 1898 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jednak pogarszający się stan zdrowia zmusił go do przerwania pracy duszpasterskiej i wyjechał na dalsze studia we Fryburgu szwajcarskim, które uwieńczył tytułem doktora.

 

Wtedy też dostrzegł wartość życia konsekrowanego, którego zapragnął również dla siebie. Jako dawny wychowanek mariański, głęboko przejął się losem zakonu marianów, znajdującego się na krawędzi upadku. W tym czasie żył bowiem tylko jeden marianin – przełożony generalny zakonu o. Wincenty Sękowski. Ks. Matulewicz postanowił wstąpić do marianów i za zgodą Stolicy Apostolskiej w tajemnicy przed władzami carskimi składa śluby zakonne. W ślad za nim do odnowionego zgromadzenia wstępują coraz liczniejsi kandydaci przyciągani jego charyzmatem. W czasie I wojny światowej założył sierociniec na Bielanach warszawskich, który stanie się sławnym gimnazjum oraz założył żeńskie zgromadzenie Sióstr Ubogich od Niepokalanego Poczęcia NMP, a potem kolejne zgromadzenie – Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii (eucharystki).

 

W czasie, gdy o. Jerzy z wielkim zapałem oddawał się sprawie organizacji odnawianego zgromadzenia, papież w 1918 r. mianował go na stolicę biskupią w Wilnie. Zmagając się z wieloma trudnościami ze strony Polaków i Litwinów, jednocześnie zajmując się sprawami zgromadzenia, w 1925 r. papież – na jego prośbę – zwolnił go ze stolicy biskupiej, mianując go arcybiskupem i wizytatorem apostolskim na Litwę. Pozwoliło mu to zamieszkać w Rzymie, dokąd przeniósł dom generalny.

 

W styczniu 1927 r., przebywając na Litwie, zachorował na ostre zapalenie wyrostka robaczkowego. Umarł 27 stycznia 1927 r. Swoje życie przeżył zgodnie z hasłem, które dał odnowionym przez siebie marianom: Pro Christo et Ecclesia – Za Chrystusa i Kościół! Uroczysty pogrzeb odbył się w katedrze kowieńskiej, a w 1934 r. jego ciało przeniesiono do mariańskiego kościoła w Mariampolu. 28 czerwca 1987 r. beatyfikował go papież Jan Paweł II.