Wielki Piątek – najważniejsze słowo…
Polska
Wielu ludzi pamięta najpiękniejsze wydarzenia ze swojego życia. Przechowywane są głęboko w sercu i sięga się po nie w najtrudniejszych momentach. Pierwszy krok dziecka, jego pierwsze spojrzenie. Moment oświadczyn i wręczenie pierścionka, wyjście na szczyt i roztaczający się przed oczyma widok, nowy dom i zapach po pierwszym wejściu do kuchni. Czym jest Wielki Piątek i jak zapisuje się w naszej pamięci?
W kościołach nie sprawuje się tego dnia Eucharystii. Zazwyczaj wieczorem wspólnota wierzących spotyka się na liturgii, by jak zwykle słuchać Słowa, ale też patrzeć i przywoływać konkretne wydarzenia, by być z Jezusem w ważnych dla Niego i bardzo trudnych momentach Jego Paschy – przejścia.
Centralną częścią wielkopiątkowej liturgii jest Adoracja Krzyża. Po wprowadzeniu w wydarzenia, jakie działy się w Jerozolimie pod koniec życia Jezusa, co opisuje czytana ewangelia według św. Jana, możemy to zobaczyć naszymi oczyma a przede wszystkim oczami serca. Krzyż jest wnoszony do świątyni – „Oto Drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata!”. Patrzymy, myślimy, kontemplujemy i zachęcamy nie tylko serca, ale całych siebie – „Pójdźmy z pokłonem”.
Możemy faktycznie podejść, uklęknąć i na figurze Chrystusa złożyć wyraz naszej czci, zrozumienia, współczucia i wiary – pocałunek. On zazwyczaj wyraża bardzo bliską więź. Zazwyczaj, bo czasem, jak w przypadku Judasza, może być znakiem fałszu, obłudy, egoizmu i zdrady. Nawet jeśli bywamy czasem Judaszami to patrząc na Krzyż i Jezusa nie chcemy nimi pozostać, chcemy bardziej wybrać drogę Piotra - drogę skruchy, żalu i nawrócenia.
Po takim wyznaniu i postanowieniu możemy zjednoczyć się z Jezusem w Komunii świętej i nosić w sobie Ciało Jezusa - Ciało zmasakrowane, zniszczone, martwe, ale Ciało, które pomimo braku oznak życia stale powtarza słowa, które Krzyż wypowiada i będzie proklamował przez wszystkie dni, aż do skończenia świata – KOCHAM CIĘ! To wyznanie warto zapamiętać na całe swoje życie…
Centralną częścią wielkopiątkowej liturgii jest Adoracja Krzyża. Po wprowadzeniu w wydarzenia, jakie działy się w Jerozolimie pod koniec życia Jezusa, co opisuje czytana ewangelia według św. Jana, możemy to zobaczyć naszymi oczyma a przede wszystkim oczami serca. Krzyż jest wnoszony do świątyni – „Oto Drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata!”. Patrzymy, myślimy, kontemplujemy i zachęcamy nie tylko serca, ale całych siebie – „Pójdźmy z pokłonem”.
Możemy faktycznie podejść, uklęknąć i na figurze Chrystusa złożyć wyraz naszej czci, zrozumienia, współczucia i wiary – pocałunek. On zazwyczaj wyraża bardzo bliską więź. Zazwyczaj, bo czasem, jak w przypadku Judasza, może być znakiem fałszu, obłudy, egoizmu i zdrady. Nawet jeśli bywamy czasem Judaszami to patrząc na Krzyż i Jezusa nie chcemy nimi pozostać, chcemy bardziej wybrać drogę Piotra - drogę skruchy, żalu i nawrócenia.
Po takim wyznaniu i postanowieniu możemy zjednoczyć się z Jezusem w Komunii świętej i nosić w sobie Ciało Jezusa - Ciało zmasakrowane, zniszczone, martwe, ale Ciało, które pomimo braku oznak życia stale powtarza słowa, które Krzyż wypowiada i będzie proklamował przez wszystkie dni, aż do skończenia świata – KOCHAM CIĘ! To wyznanie warto zapamiętać na całe swoje życie…